Morning Ritual
Vier kunstwerken
12 mei - 22 mei 2022
Morning Ritual
Het ochtendritueel is voor iedereen anders, maar vaak elke dag hetzelfde. Ook al schreeuwt de wereld om radicale verandering, blijven we toch vaak vasthangen in dezelfde destructieve gedachten- en gedragspatronen.
De pont rit is onderdeel van het ochtendritueel van veel mensen die naar de pont toestromen en hun dag beginnen, ieder in een eigen bubbel. Deze kunstenaars nemen de pont over, en daarmee een stukje van je dag. Ze confronteren, verwonderen en verbinden de reizigers met kunst die patronen doorbreekt waardoor structurele verandering kan plaatsvinden.
Vier verschillende kunstenaars, transformeren vier verschillende ponten. Fotografie, poëzie, performance, keramiek en installatie zullen allemaal ingezet worden door de kunstenaars van deze editie: Koos Busters, Carina Ellemers, Martin La Roche en Jeannette Slütter.
Jeannette Slütter heeft foto’s gemaakt van objecten op de pont, zoals een foto van een prullenbak die ze vervolgens om een prullenbak heeft gewrapped. Deze objecten worden vastgehouden door reizigers en performers in de weekenden van het festival. Op de ramen kan je een gedicht van Katinka van Gorkum geven waarin ze de pont een stem heeft gegeven. (IJplein >< CS)
Carina Ellemers toont een film over hoe de koelijs industrie terecht is gekomen in Indonesië vanaf de NDSM en heeft de ramen van de pont beschilderd. (NDSM >< CS)
Martin La Roche heeft een installatie gemaakt van 3000 eenzame sokken omdat veel mensen in hun eigen bubbel staan op de pont, maar eigenlijk samen een geheel vormen al is het maar voor de tijd van de oversteek. (Doordeweeks pontsteiger >< distelweg & weekend: NDSM >< CS)
Koos Buster heeft een canta van keramiek gemaakt, dat wist je al, als een ode aan de alledag en aan Noord. Een verdwijnend fenomeen dat tekenend is voor de veranderingen en verschuivingen in de stad. (Oostveer Javaplein >< Zamenhofstraat)
Koos Buster maakt alledaagse objecten in keramiek in zijn kenmerkende ‘wobbly’ stijl waar nog duidelijk de hand van de maker in is terug te vinden. Met een knipoog is hij op zoek naar de ‘perfecte lulligheid’. Voor het Amsterdam Ferry Festival zullen objecten en onderdelen van de pont worden vervangen door Koos Buster’s keramieken. Spelend met het functionele ontwerp van de pont, laat hij handgemaakte objecten versmelten met de omgeving van de veren en ondermijnt daarmee een onzichtbare autoriteit. Het ontwerp van een rode prullenbak, een beveiligingscamera of een informatief bordje zijn niet meer onzichtbaar, maar vallen op door de tegenstrijdigheid met de strakke lijnen op de pont en de imperfecties van de keramieken.
Beneden op het dek tussen de reizigers staat een Canta XXL van keramiek. Het interieur is compleet gedecoreerd met typische objecten zoals Ajax vlaggetjes en knikkebollende beeldjes, tevens in keramiek uitgewerkt. Een monument voor dit uitstervende Amsterdamse vehikel en de Noorderling die haar graag bestuurt. Door zijn speelse wereld, zul je na afloop van de pont rit je weer even moeten wennen aan de strakke saaiheid van de rest van de wereld.
Tijdens een overtocht met de pont komt iedereen voor een kort moment samen, ongeacht waar je vandaan komt of waar je naartoe gaat. Jeannette Slütter speelt met deze samenkomst in deze installatie waarin momenten worden georchestreerd met performance, fotografie, sculptuur en proza. Op de pont zijn foto’s te zien met daarop objecten waarvan de vormen echo’s zijn van functionele objecten die horen bij de boot, maar die nu vervreemd zijn van hun functie. Tijdens de performances verschijnen reizigers met deze objecten in hun handen. Meestal is een foto een documentatie van een moment in het verleden, maar tijdens deze overtocht is de foto een voorbode van het verschijnen van de reiziger met het object: een foto van de toekomst. Katinka van Gorkum voegt aan de installatie een laag van tekst toe. Daarin is het hoofdpersonage de veerpont zelf, die de reizigers probeert te verleiden om haar mee te nemen op reis via de objecten die ze beleeft als delen van haar lichaam. Samen vormen al deze elementen een poëtische beleving van deze korte overtocht.
Carina Ellemers toont de film IJs over het IJ als een film-tweeluik op twee binnen-ramen van de pont tussen het Centraal Station en de NDSM-werf. Ze onderzoekt hierin het verband tussen de huidige Indonesische koelijsindustrie en – middels archiefmateriaal – een voorbije koelijsindustrie in Nederland. Schepen gebouwd op de NDSM-werf en het IJ spelen daar een rol in.
IJs over het IJ vormt onderdeel van het project Bevroren water. Carina werkt aan een lange film en dit is een speciaal op de lokatie en de historie van IJ en NDSM-werf aangepaste versie ervan. Deze toont hoe koelijsproductie en distributie in en om een kleine oude koelijsfabriek bij de stad Klaten (midden Java – Indonesië), plaatsvindt. De mannen van het koelijs lijken één met hun werk. In een lange reeks handelingen, beginnend in de nacht wanneer de ijsstaven groot en gaaf in de fabriek ‘geboren’ worden, tot aan het eind van de dag, toont de film de stille kalme volharding van de mannen terwijl het ijs uitwaaiert.
Martin La Roche maakt een massale installatie van eenzame sokken. Deze sokken zijn losgeraakt uit een systeem dat dicteert dat je alleen maar iets waard bent naast je wederhelft. Maar door het kunstwerk dat Martin maakt, krijgen deze sokken een nieuwe functie, ver voorbij de verwachtingen van de levensloop van de sok. Op de pont staan mensen geïsoleerd van elkaar, terwijl ze eventjes deel uitmaken van een collectieve beleving op het water. Ook al zijn al deze sokken alleen, is het in deze installatie duidelijk dat alles verbonden mag zijn met elkaar.
Martin’s werk gaat over de verhalen die intrinsiek zijn aan de objecten en ontdekt een magie in de meest dagelijkse dingen. Tijdens het festival nodigt hij iedereen uit bij te dragen met verloren, enkele sokken die onderdeel kunnen worden van de kunstinstallatie op de pont. Op die manier hoeft geen sok, noch reiziger, alleen te zijn.
